TOLGA MURATOĞLU
Âlâ bir romanı ya da hikayeyi okumaya durduğumuzda karakterlerle ya da baş kahramanla özdeşleşmeyiz, onlardan biri oluruz. Hanne romanı ustalıklı bir kurguyla bunu başarıyor, okurunu çarçabuk içine çekiyor. Kitap bittiğinde bütün tesirli yapıtlarda olduğu üzere arkasında bir sessizlik bırakıyor. Romanın kapağını kapattığınızda kendinizi bir yüzleşmenin içinde hayatı sorgularken buluyorsunuz.
Bir düşle başlayan romanın iki temel sorusu var. “Ben neden bir türlü huzuru bulamıyorum?”, “İnsan için asıl memnunluk nedir?” Bu sorular insanlığın tarihi kadar eski. Mars’a seyahatin konuşulduğu, yapay zekanın hayatın çabucak her alanında kullanıldığı bir çağda teknolojiyle paralel olarak insanın memnunluğu ve huzuru artmıyor. Bilim bu hususta bir katkı sunamıyor. Tersine beşerdeki kocaman boşluk giderek büyüyor.
Roman kahramanımız Hanne bu boşluğun farkına vardığında orta yaşlarındadır. Almanya’ya göç etmiş bir Türk ailenin iki çocuğundan biridir. Çocukluğu “ruhsuz, saldırgan, sevgisiz” zorba bir babadan şiddet görerek geçmiş, yaşadığı acılar onu köklerinden ve aslından koparmıştır. İdeoloji alanında meslek yapmış, üniversitede ders veren hoş bir bayandır Hanne. Güçlü bir Alman ailenin gelini olarak burjuva bir hayat sürmektedir. Bu konforlu ömür içinde kahramanımız “içindeki fırtınayı durdurabilmiş” sorularına yanıt bulabilmiş değildir. Yaşadığı huzursuzluk ve hiçlik hissiyle intiharın eşine kadar gelen Hanne bir karar verir: “Ben ölerek kahraman olmayı da kimsenin umurunda olmadan yok olup gitmeyi de istemiyorum…” Romanın birinci kısmı “ben nerede kusur yaptım?” diyen Hanne’nin eşi Herbert’e boşanmak istediğini söylemesiyle sonlanıyor.
Romanın ilerleyen sayfalarında kardeşi Ömer’le tanışıyoruz. Hanne’nin hayatının bütüne bakabiliyoruz artık. Annesinin vefatı, babasının cezaevine girişi, 13 yaşında gözetici bir Alman aileye verilişi, kardeşinden uzaklaşması… “Her ne kadar unutmaya çalıştıysam da unutmam mümkün değil. Kimi şeyleri asla unutamaz insan.” İçinde yıllardır bastırdığı, unutmaya çalıştığı hisler; hasret, öfke, nefret artık su yüzüne çıkmıştır. Lanetli geçmişiyle yüzleşmeden iyileşemeyecektir.
FIRTINALI BİR DÖNÜŞÜM ÖYKÜSÜ
Bahadır Yenişehirlioğlu Hanne’nin hikayesi üzerinden aslından koparılan, kimliksizleşen insanı ve varoluş sancısını anlatıyor. Fırtınalı bir dönüşümü sade ve içli bir lisanla ortaya koyarken birebir vakitte aşk, sevgi, evlilik, aile, baba kavramlarını tartışıyor. Bir kıssa üzerinden hayatın bütün dinamiklerine dokunuyor. Okuyucuya da faal bir okumaya kapı aralıyor. Her okuyanın kendi öyküsüyle zenginleştireceği bir roman Hanne. Zira güzel kitaplar birçok şey vermelerine karşın karşılığında bizden de bir şeyler almak isterler. Yaşadıklarımızla, öğrenme hevesimizle, deneyimlerimizle metnin karşısındayızdır. Alberto Manguel’in deyişiyle “Metin lakin hünerli bir çift göz kâğıdın üzerindeki işaretlerle buluştuğunda hayat bulur. Yazılan her şey, okurun cömertliğine bağlıdır.”
Sonsöz olarak diyebiliriz ki kitapları ve oyunculuğuyla Türkiye’de ve dünyada büyük ilgiyle takip edilen Bahadır Yenişehirlioğlu, Hanne romanıyla yazarlığındaki çıtayı epey üste taşıyor. Okura da bundan sonra yazacağı romanı merakla beklemek kalıyor.