FUNDA ÖZSOY E.
Genç jenerasyon hikaye müelliflerinden Gülhan Tuba Çelik, 2019 yılı Yoksul Baykurt Hikaye Ödülü’nü de alan Evsizler Müzik Söyler kitabından sonra ikinci hikaye kitabı Onlar ve Köpekleri ile tekrar okurunu selamlıyor.
Onlar ve Köpekleri 12 hikayeden oluşuyor. Bütün hikayelerin mekânsal olarak birbirine bağlandığının altını çizmek ismine her hikayenin başında İstanbul’un en eski yerleşim yerlerinden olan Suriçi’nin, hikayelerin içine dağılmış olarak haritası yer alıyor. Okur, o haritanın bir noktasından hikayeyi başlatan muharririn peşine takılıp kahramanın bakış açısını takip ederek hikayelerin içine giriyor. Yalnızca mekânsal değil, tematik bir bağlanış da kelam konusu hikayelerde. Gülhan Tuba Çelik için Onlar ve Köpekleri kitabındaki hikayeleri ile kendi “tutunamayan” larını doğurduğunu da söyleyebiliriz, kaleminin gücünü kullanarak. Birinci hikaye “Sınır” dan başlayarak hayata tutunmak için yerle bütünleşmeye çalışan kahramanları görüyoruz kitapta.
KALEMİNDEKİ IŞIK
Daha fazlasına hakkı olmadığını düşünmek, bilinçaltının çocukluktan ona ezberlettiğinin sonucunu yaşamak, kendi öğrenilmiş çaresizliğinin kurbanı olmak… İşte bu yüzden “Çarşılardan” , “Şeyler” ,“Işık Olsun Diye” hikayelerinde anlatılan evlilikler eskimiştir, monotonlaşmıştır; o yüzden “Kapılarda” , “Onlar ve Köpekleri” , “Onlar Kuşlara” hikayelerindeki sevgililerin birlikteliklerinde bir duvar örülüdür, bir türlü yıkılamayan. Sevgisizlik kanar el ele tutuşan sevgililerin avuçlarında, ilgisizlik doldurur evli çiftlerin yatak odalarını. Elindeki ile yetinmek öğretildi ise bireye, kuralları değiştirmek için gayrete de girişilmez. Kendini dünyadan geri çekmektir bu, yaşamaktan vazgeçmeden; ona verilene razılık tahminen, hudutları zorlamanın anlamsızlığı.
“Hayat bu, demişti kocası, son konuşmalarından birinde. Aşk biter, aile pahalıdır. Aşktan daha büyük bir şeyin içindeyiz artık. Sıkıntının ne, anlamıyorum ki.” (“Çarşılarda”,s.51)
Lakin Gülhan Tuba Çelik’in 12 kıssa boyunca kahramanları ile bir arada Suriçi’ni dolaşan kaleminin hissettirdiği bir ışık da vardır, inkâr edilemez. Küçük bir ışıktır bu, varlığını yerden alan, içten içe hissettiren. Suriçi’nin tarihi sokaklarında gezerken, eski bir mezar taşında, bir türbenin yıpranmış örtüsünde, manastırların bahçelerinde ve sıkışmış apartmanların ortalarından “senden çok evvel buradaydım, senden çok sonra da burada olacağım” der üzere bakan bir incir ağacının kollarında, Bala Tekkesi’nin, Uyku Dede Türbesi’nin, Sümbül Efendi Camii’nin, Yedikule Zindanları Müzesi’nin avlularından, orta sokaklardan meydanlara akan, yüzyıllardır akan, bizler olsak da olmasak da akacak bir hayat vardır, dünyayı kucaklayan.
O halde okur olarak bize de kitabın “Açılan” hikayesindeki kahramanın göz hizasından bakarak koymak yakışır noktayı:
“Yaşamanın üstesinden gelinebilir, diye düşündü. Karanlık sokakların açıldığı aydınlık meydanlar ebediyen olacak nasılsa.”(s.74)