Evliliği ayakta tutan ve geliştiren şey istikrardır. Evlilikler vakitle dengeyi bulan, ahenk sağlayan organizmalardır. Nasıl birey kendi içinde ahengi sağlayamadığı, kelamları, aksiyonları ve inançları farklı frekanslarda olduğu vakit toplumsal kabul görmüyorsa, evliliklerde de uyumsuzluk makus sonun habercisidir. İstikrar sağlanamıyor, ahenk gerçekleşemiyorsa da evlilik devam edebilir ancak nedeni artık sevgi değil, zorunluluklardır. Çocuklar, bir tarafın ekonomik özgürlüğünün olmaması, nizamın değişmesinden korkmak üzere nedenlerle sürdürülen çok sayıda evlilik var toplumumuzda maalesef.
İçinde sevgi olmayan evlilikler çocuklar için de çiftler için de sıhhatsiz ortamlardır. Lakin toplumsal baskı ve meçhul gelecekten duyulan dehşet yüzünden bir formda sürdürülüyor. Sevgi ile büyümeyen çocukların sayısı ne yazık ki bu yüzden daima artmakta. İstikrar derken; vakitle eşlerin farklı rolleri üstlenerek bütünleşmelerini, biri hisleriyle hareket ederken başkasının mantığını kullanmasını, iş kısmı yapmalarını, karşılıklı sorumluluk almalarını ve eşit olmalarını kast ediyorum.
Evliliğin birinci yılı sıkıntı bir devirdir. Bu süreçte istikrar sağlamak çok kolay değildir lakin kritik eşik aşıldığında taşlar yerine oturmaya başlar. Ahenk sağlandıktan sonra hayat kolaylaşır, evli olmanın, birlikte daha güçlü ve sevgi dolu olmanın tadına varılır. Sorumluluklar paylaşıldıkça ve empati kuruldukça birlikte daha güçlü olduklarını fark eden eşler tek başlarınayken yapamadıklarını birlikte başarmanın hazzını tadar ve hayat kalitelerini yükseltmek için daha kolay motive olurlar.
Bağlantılarda en çok hangi yanlışlar yapılıyor
Öncelikle bağlantı kurmayı bilmiyoruz. Ben merkezli yaklaşıyoruz olaylara. Münasebet öncesi ferdî hayatımızdaki alışkanlıklarımızı değiştirmek istemiyoruz. Esnek değiliz. Biz olmayı bu yüzden başaramıyoruz. Olduğumuz üzere davranmakta ya da partnerimizi olduğu üzere kabul etmekte zorlanıyoruz. Diğerleriyle kıyaslıyoruz yahut kıyaslanıyoruz. Kırıldığımız vakit sıkıntımızı anlatmak yerine sessiz kalmayı tercih ediyoruz. Evvelki bağlantılarımızın izlerini silmekte ihmalkâr davranıyoruz. Birbirimizin etrafına hürmet göstermeyi beceremiyoruz. Duygusal şantaja başvuruyoruz.
Empati kurabilsek; partnerimizin de bağ için fedakarlık yaptığını, eski alışkanlıklarını terk ettiğini görebilsek yanlışımızı fark edebiliriz tahminen. Daima kendi penceremizden bakmaya alıştığımız için “biz” olmakta zorlanıyoruz. Yanılgı yapan partnerimizin özür dilemesini bekliyoruz boşuna. Uzun sessizlikler, kaprisler gitgide birbirimizden uzaklaşmamıza neden oluyor. Halbuki onu affettiğimizi hissettirecek bir kelamla yaklaşmayı denesek tahminen o anda sona erecek kırgınlığımız. İncir çekirdeğini doldurmayacak sebeplerden bitiveren evliliklerin sayısı hiç az değil.
Bir evliliğin olumsuz tarafa hakikat gittiğini gösteren sinyaller nelerdir
Eşinizin gözünün içine bakmadığınızı ya da onun gözlerini sizden kaçırdığını fark ediyorsanız alarm çalmaya başlamıştır. Bu yazıyı okuyan evli bireyler bir an durup düşünsünler; en son ne vakit eşlerinin gözünün içine sevgiyle baktıklarını hatırlamaya çalışıp dürüstçe yanıtlasınlar. Sonuç pek iç açıcı olmayabilir.
Çağdaş ömrün suratına ayak uydurabilmek için koşturmaktan, trafikte vakit kaybetmekten, çocukların sorumluluklarını yerine getirmekten yorulup birbirimize yalnızca alışkanlıklarımız nedeniyle mekanik bağlantılar çerçevesinde yaklaşıyor olabiliriz. Eşinin saçını kestirdiğini fark etmeyen, günlerce birbirinin yüzüne bakmayan evli çiftler var. Berbata gidişin sinyalleri her yerde var lakin görmek isterseniz görebilirsiniz.
Çocuk faktörü evliliği nasıl etkiliyor
Ebeveynin bakış açısına, tavrına nazaran olumlu ya da olumsuz istikamette tesirler. Bir tarafın istemediği çocuk daha anne karnındayken bunu duyar ve hisseder. Sorumluluk eşlerden birine yüklenirse hayat kalitesi düşeceğinden çocuğuna da eşine kâfi ilgiyi gösteremeyecektir. Kendisini istemeyen anne ya da baba ile büyüyen çocuk hayat uzunluğu inanç sorunu yaşayacaktır.
Berbat giden bir evliliği toparlayabilmek için son deva olarak dünyaya getirilen çocuklar bazen boşanmayı engellese de içinde sevgi olmayan, şiddetin, huzursuzluğun baskın olduğu ailelerde büyümenin travmasını yaşarlar.
Eşlerin kritik eşik olan birinci yılı tamamlamadan çocuk sahibi olmayı düşünmemelerini tavsiye ediyorum. Anne baba olmak çok büyük bir sorumluluk. Etraftan gelen baskılara boyun eğmemeli, çocuğun sorumluluğunu üstlenebileceklerinden emin olduklarında, her ikisi de bunu istediğinde karar vermeleri en doğrusu.
Bir evliliğin olumsuz istikamete yanlışsız gittiğini fark eden eşler ne yapmalı
Nedenine nazaran değişir. Tekdüzelik, sadakatsizlik, sorumlulukların adil dağılmaması ve sair nedenlerden kaynaklanabilir. Bir taraf evliliği sürdürmek istiyorsa bağlantı kurarak olumsuzluğun nedenlerini ve neler yapabileceklerini konuşabilecekleri bir ortam yaratmalı. Sorunu karşısındakinden evvel kendisinde arama olgunluğuna sahip olabilirse, bağlantıya objektif bakabilirse, tahlil odaklı yaklaşabilirse kriz atlatılabilir. Konuşmak, yargılamamak, empati kurmak, sevgi ile yaklaşmak evliliğin devamını sağlayabilir.
Bir taraf daima ayrılmaktan, gitmekten bahsediyorsa muhtemelen oburunu kaybetme korkusu yaşamıyordur. Az da olsa kaybetme korkusu alakaların can simidi olabilir. Neyi kaybedeceğini net olarak görebilen, fark edebilen eş kendine gelebilir.
aile çift çocuk tahlil empati eş evlilik bağlantı arbede psikoloji sevgi