Hasret Karapınar’ın birinci hikaye kitabı Aynadaki Bayanlar Pruva Yayınları’ndan çıktı. Karapınar’ın hikayeleri Yedi İklim, Prestij, Hece Hikaye, Şiar, Mahalle Mektebi, Bir Nokta mecmualarında yayımlanmıştı. Prestij, Mahalle Mektebi, Türk Edebiyatı mecmuaları için de vakit zaman kitap incelemeleri kaleme aldı. Karapınar kitabını birinci eline aldığında içinden bir sesin “asıl seyahat artık başlıyor” dediğini aktarıyor.
Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Birinci hikayem, Yedi İklim mecmuasında yayınlandığında şimdi yolun başında olan birinin heyecanının yanı sıra yola dair bilinmezliğin verdiği tatlı bir telaş de vardı. Parmaklarımla, hikayemin basılı olduğu sayfaya dokundum, yol beni çekti ve yazmaya devam ettim. Seyahatim esnasında birçok edebiyat mecmuasında konuk oldum, soluklandım, beslendim, dinlendim. Yaşadığım, gördüğüm, muhayyilemde taşıdığım ne varsa bu öğrendiklerimin ışığından süzerek bir renk elde etmeye çalıştım. Aynadaki Bayanlar bu halde ortaya çıkan bir kitap. Pruva Yayınları’ndan çıkıp da elime ulaştığında; uzun müddettir beklenen o sevgiliye kavuşmuş üzere hissettim.
Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Birinci kızım doğduğunda, hastaneden konuta geldik, onu beşiğe koyduk ve başına oturup hiçbir şey yapmadan onu öylece izlemiştik. Tahminen Allah’ın armağanına karşı bir hayranlık, tahminen ona uygun bakıp bakamayacağıyla ilgili taşınan bir ebeveyn telaşı. Yayınevinden gelen paketi açıp da Aynadaki Bayanlar kitabımı görünce de buna misal şeyler hissettim. Bir yandan emeklerinin sonucuna ulaşmış olmanın sevincini, kıvancını taşırken bir yandan da yazınsal yolcuğumla ilgili dertler kendini ufaktan hissettirmişti. İçimden bir ses; işte asıl seyahat artık başlıyor diyordu, yola hazır mısın?
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabı birinci olarak aile efradına imzaladım. Yazma sürecinde bana verdikleri dayanaktan dolayı birinci imzalı kitap onların hakkıydı. Biri altı, biri on yaşında olan kızlarımdan başlamak üzere o an yanımda olan öteki yakınlarıma da imzaladım.
Okur evvel hangi hikayenizi okumalı?
Kitap çıktıktan sonra çok enteresan dönüşler aldım. Ben, “Bıçak Sırtı” öykünüzdeki üzere yetiştirme yurdunda büyüdüm, diyen oldu. “Tuz Buz” hikayesinde beni anlatmışsınız diyen, “İçimdeki Şeytan” hikayenizde ağladım diyerek hislerini tabir eden ya da “Ben Balina” hikayenizi yeğenime de okuttum üzere iletilerle bana dönüş yapanlar oldu. Herkesin “favori öyküsü” farklıydı. Okurun hangi hikayede yansımasını bulacağı biraz kendisi ile ilgili. Aynadaki Bayanlar, okurlar için de bir ayna oldu. O yüzden istedikleri hikayeden başlayabilirler.
GECENİN SESSİZLİĞİNDE ÇALIŞMAK
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Geceleri yazıp, seher vakti sabahın serinliğinde pak bir zihinle yazdıklarımı gözden geçirmeyi tercih ediyorum genelde. Uyku ile aram güzel değildir, bu da bana gecenin sessizliğinde çalışma imkânı veriyor. Ama kitapta geçen İçimdeki Şeytan ve Savaktaki Suret öykülerim istisna. Onları yazarken malum içerikten dolayı çok ürperdiğim ve korktuğum için gündüzlere sığındığımı itiraf edebilirim. O hikayelerimi gündüz tamamlayabildim. Onun dışında gündüz yürüyüşlerimde de zihnimden hikayeler tasarladığım olur, o yüzden yalnız yürümeyi severim lakin yazma aksiyonu her vakit geceleri gerçekleşir.
Defter mi, bilgisayar mı?
Romancıların taslaklarına daima imrenmişimdir. Sıkıntı okunan bir el yazısı, sağa sola çekilmiş oklar, okların ucuna çiziktirilmiş notlar, sayfa yanlarında dikey olarak alınmış bağımsız notlar… Ancak ben bilgisayarda yazıyorum. Bana daha pratik geliyor, daha rahat düzenleme yapıyorum. Hikayenin farklı versiyonlarını yazıp kaydedebilme imkânım oluyor. Gelecekte okurlarımıza el yazısı ile yazılmış eskizler bırakamayacak olsak da hikayelerin birkaç versiyonunu bırakabiliriz.